رطوبت هوا به طور کلی به دو صورت رطوبت مطلق هوا و رطوبت نسبی هوا در نظر گرفته می‌شود.
رطوبت مطلق عبارت است از مقدار بخار آبی که در واحد حجم هوا موجود باشد. مقدار بخار آبی که برای اشباع یک حجم معین از هوا نیاز است، با افزایش دمای هوا بیشتر می‌شود.
رطوبت نسبی که با RH یا Φ نشان داده می‌شود،مقدار رطوبت موجود در یک حجم هوا با دمای مشخص به حداکثر رطوبتی است که آن هوا می‌تواند در همان دما داشته باشد ، به صورت نسبت فشار جزئی بخار آب، به فشار بخار آب در یک دمای خاص تعریف می‌شود.
رطوبت نسبی بستگی به دما و فشار سیستم مورد اندازه‌گیری دارد.
در یک دمای سردتر میزان بخار آب یکسان باعث داشتن رطوبت نسبی بیشتر می‌شود.
یکی از موارد مرتبط با این قضیه، نقطه شبنم می‌باشد. رطوبت نسبی ۱۰۰٪ به معنای این است که هوا اشباع شده‌است و در نقطه شبنم خود قرار دارد.
هوای بدون بخار آب را هوای خشک می‌گویند. این نوع هوا در جو وجود ندارد، حتی در جو روی بیابان ها و عرض های بالا. هوای خشک به علاوهٔ رطوبت را هوای مرطوب می‌گویند.
تبخیر که عامل مرطوب ساختن هوای خشک است، از سطح اقیانوس ها و آب های سطحی و تعرق، منبع رطوبت هوا، ایجاد ابرها و بارندگی است. حداکثر بخار آب موجود در جو ۴–۳ درصد است.
بخار آب موجود در جو در متعادل نگه داشتن دمای جو کره زمین نقش عمده‌ای دارد.
زیرا بخار آب امواج تشعشعی با طول موج بلند را جذب می‌نماید. بنابراین، اگر در جو مقدار بخار آب کم باشد، اختلاف درجه حرارت بسیار زیاد می‌شود.
